طنز حافظ

در جای جای دیوان حافظ شیرازی شوخ طبعی خواجه را می توان مشاهده کرد.

تا پیش از حافظ ، اینگونه شوخ طبعیات به هزلیات و انواع هجو چنانکه در نوشته های کسانی نظیر انوری می آمد مشاهده می شد.، اما طنز حافظ نیشخندهای زهر دار است یا بیان یک پریشانی دل که با نوعی مضحکه ی رندانه آنرا می آمیزد یا اینکه با شکسته نفسی می گوید:" ببین که تا چه اندازه میخواد منو خر کنه؟؟!!!!))

 

معمولا در زمانی که  از "شیخ مفتی" و " محتسب " و " صوفی و زاهد " حرف میزنه یا زمانی که غزل رو به پایان میرسونه ، طنازی های او دیده می شود.

عمران صلاحی ( طنزپرداز فقید ) میگوید که به زعم خودش 70% ابیات حافظ را همراه با عنصر طنز میدیده !!

شاید پربیراه نباشد.

 

من به ندرت غزل خالی از شوخی و طنز و باحال حرف زدن رندانه  دیده ام!!

 

 

چند مورد از شیرین زبانی های طنز گونه ی حافظ :

 

* به خنده گفت که حافظ!  غلام طبع تو ام ....  ببین که تا به چه حدم همی کند تحمیق!

* به خلدم دعوت ای زاهد مفرما ....  که این سیب زنخ زان بوستان به

* چو طفلان تاکی ای زاهد فریبی ......  به سیب بوستان و شهد و شیرم؟؟

*صوفی سرخوش از این دست که کج کرد کلاه ..... به دو جام دگر آشفته شود دستارش!

* ساقی مگر وظیفه ی حافظ زیاده داد؟ .... کآشفته گشت طره ی دستار مولوی!

 

 

 

ک.ف : اینا رو گفتم تا یکم سطح فرهنگ سازی وبلاگ و حافظ شناسی تون رو ببرم بالا !!